Ding 12

Twitteren, daar had ik nou net zin in. Eigenlijk kun je er als persoon al bijna niet meer om heen, lijkt het wel. Overal zie je twitter-adressen, twitter-reacties. Heel leuk om er zelf mee te zijn begonnen. Ik heb mijn eigen twitter-adres aangemaakt, was inderdaad eenvoudig. Ik ben meteen adressen van vrienden en bekenden op gaan zoeken en heb mezelf als follower aangemeld. Prompt kreeg ik een reactie en een verzoek om mij te mogen volgen, ja natuurlijk! Niet alleen voor mij bekenden ben ik gaan volgen, maar ook een aantal algemeen bekende Nederlanders: Femke Halsema, Alexander Pechtold, Hans Teeuwen. Wat een heel grappig effect is, is dat het een communicatiemiddel is dat zo persoonlijk is, dat je echt het gevoel hebt in het adresboekje van deze beroemdheden te staan en dat de tweets speciaal aan jou zijn gericht. Van die nikserige tweets als 'bladeren harken in korte broek' (van Alexander Pechtold) hebben natuurlijk weinig intellectuele waarde, maar geven wel een groot gevoel van betrokkenheid bij deze politicus. Je leert hem een beetje beter kennen, juist door het buurmanpraatje-gehalte van de opmerking.

Ik denk dat voor de bibliotheek hetzelfde zou kunnen gelden. Als de bibliotheek meer als een logische gesprekspartner zou gelden, en meer in het systeem van mensen zit, dan zullen ze ook meer bij de bibliotheek betrokken zijn. De voordelen zijn volgens mij:

- Goed voor het imago: als het mogelijk is om live op de site te twitteren geeft dat niet alleen een beeld van de bibliotheek als een moderne, midden in de samenleving staande organisatie, maar ook als een betrokken dienstverlener, die echt iets doet met de ideeën van haar klanten.

- Meer traffic naar de site: omdat er steeds iets nieuws op de site staat, zullen mensen vaker gaan kijken.

- Informatie: het geeft de bibliotheek ook de mogelijkheid om polls te houden die extra informatie over de klanten genereert.

Nu ik al weer een uurtje deel uitmaak van de Nederlandse twittergemeenschap ;-) zie ik toch wel een beetje wat ik denk dat belangrijk is om rekening mee te houden als de bibliotheek zich aan het twitteren gaat wagen. Het medium is zo persoonlijk, dat het moeilijker is voor een organisatie dan voor een prive-persoon om een interessante tweet te produceren. Het persoonlijker maken kan dan naar mijn idee met name door het nieuws heel speciaal op de ontvanger toe te spitsen. Dus niet al te algemene tweets, maar heel specifieke. Niet te vaak (dan ontstaat er een enorme lijst die je direct wegklikt) en niet te sporadisch twitteren (gaat ten koste van de betrokkenheid, dan zeg je mensen niet veel meer).

De bibliotheek als buurvrouw? Ik stem voor!